André Stas ten slotte (1949, Spa) toont een aantal recente werken (2011-2013), onder andere drie ‘Kermesses flamandes’ waarin de kunstenaar het gegeven van het feest actualiseert. Deels gebruikmakend van reproducties van Brueghel en Rubens voegt hij er aan de hand van de collagetechniek niet alleen politieke figuren, maar ook bekenden uit de sport- en uit de culturele wereld aan toe.

Het woord speelt in zijn werk een belangrijke rol en wordt er nu eens expliciet, dan weer genuanceerd in geïntegreerd. Soms uiten frasen zelfs een onuitgegeven versie van wat de in mise-en-scène gezette personages in zijn werk zouden kunnen denken/zeggen. Maar ook het omkeren en decontextualiseren van de betekenis is een constante in zijn werk. Op die manier worden evidenties bevreemdend en krijgen geijkte betekenissen een andere wending.

Ingrid Braeckman

Een beeld van het hoofd van een giraf, waarvan diens gevlekte vacht bestaat uit beelden/afbeeldingen van beroemdheden en pin-ups. Dat is over het algemeen de manier van werken van André Stas (Rocourt, 1949) die graag iconen uit de media en de kunsthistorische geschiedenis mixt en assembleert. Op die manier creëert hij collages en ontregelt hij de voorspelbaarheid van een beeld. De titels bij deze kunstenaar zijn even belangrijk als de werken zelf.

Inge Braeckman

Atlantide

In het gezegende jaar 2013 vormde de aankoop van twee exemplaren van een verouderde kalender met foto’s van de Griekse eilanden het startpunt voor deze beeldenreeks. Atlantis, voor het eerst vermeld door Plato, is een mythisch eilandenrijk dat tijdens de Griekse protohistorie plots zou zijn verdwenen. Deze mythe leidde vanaf de middeleeuwen tot heel wat interpretaties, al dan niet esoterische, waarbij sommigen er een plaats van maakten die ook daadwerkelijk heeft bestaan. Tegenwoordig zijn de onderzoekers nog steeds verdeeld, volgens een aantal is Atlantis pure verbeelding, terwijl anderen blijven vasthouden aan de stelling dat het verhaal van Plato op de werkelijkheid is gebaseerd. Wat er ook van zij, Atlantis blijft een bijzonder vruchtbaar thema binnen de wereld van de kunst en de literatuur, in de eerste plaats voor de genres waarin het bovennatuurlijke en het onwezenlijke centraal staan, zoals de fantasy, de spektakelfilm en de sciencefiction. Ook heel wat andere mythische legendes of tradities maken gewag van opgeslokte rijken of verloren steden zoals Avalon, Ys, Hyperborea, Bimini, Mu, Lemuria enz. Stuk voor stuk onwaarschijnlijk bestemmingen die niet mochten worden vergeten.

Vie pataphysique de Saint Philippe Neri, fondateur de l’Oratoire

Begin 2015 kocht ik op de zondagse brocante- en antiekmarkt van Spa een groot boekwerk met zestig op zijn minst bijzonder te noemen tekeningen (door Pietro Antonio Novelli en gegraveerd door Innocente Alessandri, in 1799 in Venetië gedrukt door Giuseppe Remondini & zonen), met de hoogtepunten uit het leven van de heilige Filippo Romolo Neri, stichter van de orde der Oratorianen. Exorcismes, levitatiescènes en andere ‘mirakels’ boden een massa inspiratie voor een nieuwe iconoclastisch lezing. Pascal Pia die (in Carrefour) melding maakt van een werk van Marcel Jouhandeau over hetzelfde thema, rechtvaardigt de juistheid van mijn aanpak: “Hij mag dan wel devoot zijn geweest, je moet hem ook een halvegare noemen. (…) Jouhandeau stelt (…) dat de gedurfdheid en verfijning van zijn knepen van hem al lang de patroonheilige van de betere misleiders had moeten maken. Maar laat me er nog aan toevoegen dat ook de patafysici over goede redenen beschikken om Filippo Romolo Neri te laten toetreden tot hun collegium. Want bedreef hij al niet de patafysica door de Polen die door zijn faam van heilige naar Rome afzakten de streken te verhalen van een zekere Piovano Arlotto, een Florentijnse priester die beroemd is gebleven door zijn misleidingen, poetsen en grappen?”