Deze portrettenreeks, die vorig jaar in een gelijksoortige maar in een andere gedaante was te zien in het Museum Dr. Guislain in Gent, is ontstaan uit de interieurfoto’s van het vroegere project Inside, gevangenissen in België. Op basis van gesprekken met de geïnterneerden gingen sommigen bewust voor de camera poseren zodat er een mise-en-scène ontstond, anderen werden dan weer op een meer onverwachts moment of in een natuurlijke houding door de fotograaf gevat. Nu eens toont de fotograaf hen in hun dagelijkse cel of omgeving, dan weer focust hij op hun gelaat. Details zijn van een onmisbaar belang in zijn werk en verlenen het een grote gevoeligheid waarbij de fotograaf de ziel van deze mensen uitdrukt en vastlegt.

Opvallend is dat Lieven Nollet vaak de grens opzoekt tussen expressie en onherkenbaarheid; iets wat te maken heeft met het feit dat hij aanvankelijk de geïnterneerden niet herkenbaar moest weergeven. Niettegenstaande de ‘onherkenbaarheid’ is de gelaatsuitdrukking steeds aanwezig en spreekt elk beeld subtiel zonder woorden in deze foto’s die vaak zwart/zwart zijn – alsof Nollet ons wil tonen hoe zwart het zwart kan zijn in zijn analoog gefotografeerde beelden, waarbij het negatief, na inscannen, bewerkt wordt met fotoshop. Zelf verklaart Nollet immers: ‘Wanneer men het onzichtbare wil begrijpen, moet men zo diep mogelijk indringen in het zichtbare.’

Inge Braeckman