Bij Raymond Minnen (1950, Mol) staat de moulage centraal. Hij giet immers dagelijkse voorwerpen, vaak kitscherige objecten of religieuze beeldjes, af, die een beladen politieke dito religieuze betekenis in zich dragen, en eert op die manier het banale of banaliseert en relativeert datgene wat ‘geëerd zou moeten worden’.

Voor zijn tentoonstelling in de galerie toont hij een ensemble van sculpturen in verschillende variaties, die hij geconcipieerd heeft rond de figuur Lenin. Zo is er bijvoorbeeld een buste van Lenin die vergezeld gaat van attributen die we associëren met de paus, of één van Lenin met een clownneus, of waarbij het gezicht van de revolutionair op een sokkel is geplaatst. In dit universum waarin niets is wat het lijkt, speelt Minnen met betekenissen en gooit hij vaststaande feiten om. Zo bestaat de sokkel slechts uit namaakbeton, een buste uit namaakbrons,…

Ingrid Braeckman

Een ensemble van kleine sculpturen, stukken ‘bewerkt’ speelgoed en andere snuisterijen en materialen uit de alledaagse huisraad, naast elkaar gepresenteerd als één overkoepelende constellatie. Dat is wat de beeldhouwer Raymond Minnen (Mol, 1950) met zijn tentoonstelling in de galerie toont. Volgens Minnen komt alles voort uit het alledaagse. Zijn objecten en gipsen sculpturen bewerkt hij en assembleert hij tot een volledig imaginaire wereld, waarin realisme en fantasie in elkaar haken en een verbond vormen. Door die techniek en manier van werken haalt hij de banale voorwerpen uit hun context en dicht ze een andere betekenis toe dan die waarmee ze gewoonlijk worden geassocieerd. Deze kunstenaar brengt dan ook een eigenzinnige en persoonlijke versie van zijn ‘Alice in wonderland’.

Inge Braeckman

Een tentoonstelling met een naam die wordt gevormd door het samenvoegen van twee beroemde voornamen: Vladimir Ilitch Lenin en Walt(er) Disney. Twee iconen met sterk uiteenlopende culturele en politieke verwijzingen, maar die door het werk van Raymond Minnen worden samengebracht. Ten eerste omdat al het werk van deze kunstenaar teruggrijpt naar de volksculturen die hem en zijn oeuvre hebben gevormd. Vervolgens omdat Raymond Minnen via een aantal werken van deze tentoonstelling een ode brengt aan zijn vader, aan zijn tijd, aan zijn leven als arbeider en aan de culturele grondslagen die voor hem bepalend zijn geweest.

Maar de keuze voor twee in die mate tegengestelde iconen wordt ook ingegeven door de met humor doordrenkte dynamiek en spanningen van een confrontatie tussen beiden. Zo zien we in een miniatuurscène Sneeuwwitje die een striptease geeft, en de mannelijke gluurder blijkt niemand minder dan Lenin zelf.

Zoals steeds bij Minnen is het minder het onderwerp op zich dat hem bezighoudt, dan wel de sporen die de kunstenaar hiervan recupereert uit voorwerpen uit het dagelijkse leven en in de snuisterijen die hij vindt op rommelmarkten en tegenwoordig eBay. Als ‘conservator van het volksgeheugen’ draagt Minnen bij tot hun behoud door er afgietsels van te maken en door hen een nieuw leven te geven door ze te integreren in assemblages die je op zijn minst onverwacht kunt noemen. Minnen reconstrueert bijgevolg zowel volksculturen als politieke culturen, door het samenbrengen van tegenstellingen en door het bewust vermengen van voor- en keerzijdes. Niet om verwarringen te creëren, maar vanuit zijn eigen zin voor het poëtische. Hij wil betekenis geven aan categorieën met de grootste tegenstellingen en verwijzen naar de contradictorische kant in elk van ons.