Met zijn nieuwe tentoonstelling Sacred Themes geeft Nick Andrews in de titel al aan dat hij zich bevindt op het pad van de sacrale, heilige thema’s uit de kunstgeschiedenis, die hij als uitgangspunt neemt, op een hedendaagse manier herinterpreteert en weergeeft. We herkennen thema’s uit de mythologie, waar bijvoorbeeld de waternimf Ondine, die enkel een ziel kon krijgen door zwanger te worden, geassocieerd wordt met het water. Of het reusachtige schilderij van 2,90 x 7,50 meter, Within me, als allusie naar de schilderijen of de thema’s rond ‘De Baadsters’ in de kunstgeschiedenis.

Opmerkelijk is dat in dit werk de figuren/personages minder nadrukkelijk op de voorgrond treden, maar als het ware opgaan, organisch verbonden zijn met het landschappelijke kader, met de natuur. In dit werk heeft Nick Andrews, als een soort van tegenpool maar dan ook weer niet, de bekende verzen ‘But I have lived and have not lived in vain’ van de Engelse romantische dichter Lord Byron, die ook wel wegens zijn flamboyante levenswandel ‘bad boy’ werd genoemd, geïntegreerd. Maar ook de Zaaier van Millet, een foto van Man Ray of een tatoeage inspireerden hem. Er zijn interieurwerken van casino’s te zien, die in zekere zin opponeren met de ‘waterwerken’ die een soort van joie de vivre symboliseren.

De vloeiende penseelstreek van Andrews, diens zoals steeds gedurfd en geslaagd kleurenpalet, de personages die deze keer minder worden uitgelijnd maar al vaker door enkele krachtige penseelbewegingen worden gesuggereerd en waarbij het gelaat nu eens bestaat uit een masker dan weer niet wordt ‘uitgewerkt’ (als het ware uitgeveegd), vallen op in de nieuwe werken. Het schetsmatige en het tekenachtige krijgen een plek in het schilderij. Zoals in zijn tekeningen roept hij aan de hand van soms een paar lijnen een hele wereld op, hoewel zijn doeken steeds gevuld zijn, maar nooit overvol zijn – opvallend is dat de nieuwste werken in deze tentoonstelling ook ruimte aan het wit van het doek geven. De hand van de kunstenaar is spontaner geworden. Drippings treden soms nadrukkelijk op de voorgrond.

Naast de schilderijen zijn er ook aquarellen, waarin de figuur als het ware abstracter wordt, grafiek en keramische borden te zien.

Inge Braeckman

Naar aanleiding van deze tentoonstelling verschijnt het boek Sacred Themes, een ontmoeting tussen Nick Andrews en Jeroen Olyslaegers die erin zeer treffend schrijft: ‘In vroegere tijden was alles sacraal. Althans: zo denken wij dat ze vroeger dachten. Maar uiteraard is dat een constructie. Wij hebben een lichtzijde nodig voor alles wat we vandaag verwerpelijk vinden.'

De uitgave wordt voorgesteld door Chris Van Camp, columnist en veelschrijver, op zaterdag 10 september om 16 uur.

Het boek verschijnt op 600 exemplaren, waarvan 25 exemplaren in een bibliofiele editie, met een originele aquarel van Nick Andrews en een tekst van Jeroen Olyslaegers, genummerd en gesigneerd door de kunstenaars.

De intekenprijs voor deze bibliofiele editie bedraagt 300 euro. De gewone editie is verkrijgbaar aan 20 euro, te storten op rekeningnummer 068-2009527-05 van de Vrienden van de Zwarte Panter.

Een scène is een deel van een film, van een toneelstuk, of van een opera. Het is in feite een afgerond fragment van een handeling in die film, in dat toneelstuk of in die opera. In principe ontstaat er steeds een nieuwe scène wanneer de zich op het toneel bevindende acteurs door het opkomen en afgaan een wijziging ondergaan. Maar meer algemeen wordt onder een scène het podium verstaan en alles wat zich erop bevindt.

Met zijn nieuwe tentoonstelling Beyond The Scene lijkt Nick Andrews (Londen, 1972), die in 1996 is afgestudeerd aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, veel verder te gaan dan de scène, en alles wat er op die scène gebeurt, en dan het opkomen en het afgaan van de ‘personages’ die in zijn schilderijen opereren.

Opvallend is dat deze keer in de werken van Nick Andrews de voorgrond en de achtergrond evenwaardig worden behandeld, en lijken samen te vallen. Het skelet heeft het interieur nodig, de man met een gedrapeerd wit laken rondom zijn middel gespannen, valt samen met zijn positie voor het open raam, dat iets verraadt van een zuiderse werkelijkheid. Erotiek is deze keer explicieter aanwezig in zijn werk.

Zoals wel vaker componeert en combineert Andrews verschillende elementen met elkaar, zowel vormelijk als inhoudelijk, tot ze een verrassende eenheid vormen. Dit niet alleen picturaal, of door olieverf (wat zorgt voor een transparantie en een warmere ondergrond aangezien olieverf in staat is veel te temperen) en acrylverf (zorgt voor een directer en een sneller effect) soms in één werk te combineren. Want nu eens opteert hij voor de suggestie van het beeld, of schildert hij bepaalde delen in het schilderij weg of roept hij slechts met enkele vegen, toetsen een volledig beeld op, dan weer geeft hij zeer nauwgezet, omlijnd en precies bepaalde lijnen, delen van zijn figuren of van zijn verbeelde werkelijkheid weer.

Vooral in zijn tekeningen wordt onmiddellijk duidelijk wat een virtuoos Nick Andrews is. Met slechts enkele krachtige lijnen en kleuren is hij in staat een hele wereld op te roepen en weer te geven. Zo is er onder andere een schetsmatige tekeningenserie te zien ‘A Week By The Pool’, als neerslag en als resultaat van een reis die de kunstenaar samen met vrienden heeft gemaakt.

Naast tekeningen, aquarellen, grafiek en keramiek wordt ook het tapijt ‘Vessel Virgins’ dat Vera Vermeersch Atelier naar een schilderij van Andrews heeft gemaakt, tentoongesteld. Evenals een samenwerking met soulmate Nadia Naveau, waarbij zij enkele keramieken interpretaties van Andrews’ doeken maakte, die hij op zijn beurt met een sterk coloriet heeft geglazuurd.

Inge Braeckman

Naar aanleiding van deze tentoonstelling verschijnt eveneens het gelijknamige boek Beyond The Scene waarin Nick Andrews en Jeroen Olyslaegers in beeld en woord een gesprek aangaan. Dit derde boek, dat als het ware een triptiek vormt met de eerdere uitgaven ‘Wandering Eye’ (2009) en ‘Sacred Themes’ (2013), steeds van beide kunstenaars, vormgegeven door Thomas Soete en uitgegeven door Vrienden van de Zwarte Panter, verschijnt op 500 exemplaren, waarvan 25 exemplaren in een bibliofiele editie met 2 originele met de hand bijgekleurde steendrukken die zowel een beeld van Nick Andrews als een tekst van Jeroen Olyslaegers bevatten, genummerd en gesigneerd door de kunstenaars.

De intekenprijs voor deze bibliofiele editie bedraagt 250 euro. De gewone editie is verkrijgbaar in de galerie aan 20 euro. Bestellen via de website kan hier.

Galerie De Zwarte Panter opent het seizoen met Divine Desires, een solotentoonstelling van Nick Andrews (Londen, V.K., °1972). In kleurrijke doeken brengt hij een ode aan essentie – een samenvatting van persoonlijk archief, kunsthistorische waarden en klassieke schildertechnieken.

Met de toeschouwer als maat voor zijn beelden, toont Andrews een synthese van wat de afgelopen 20 jaar in zijn werk heeft geleefd. Zowel technisch, vormelijk als inhoudelijk verzamelt hij fragmenten uit het archief. Zoals het modernistisch atelier dat hij afbeeldt, stapelt hij mallen voor nieuwe vormen. Die verzamelde elementen schikt hij in ritmische, muzikale composities. De directe en heel eigen manier van omgaan met kleur en herhaling, versterkt het gevoel naar een meeslepend orkest te kijken, met Andrews aan de leiding, zwaaiend met penselen om de verf, het beeld en ons kijken te sturen.

Andrews blaast stenen modellen leven in op absorberend doek, met niets dan organisch witte slingers licht en geometrische, architectonische schaduwen. Zowel beeldend als technisch grijpt hij terug naar “het begin”: primaire kleuren, klassieke sculptuur, schets, portret, stilleven.

Divine Desires toont in verticale composities, grote formaten en fragmenten, wat Andrews “waarden” noemt. Het coloriet van Giotto, opgezet met de dynamiek van Edgar Degas, in setting en compositie die doet denken aan “Les Nabis” (de groep van Bonnard, Serusier, Vallaton,...), het ABC van de schilderkunst. Volgens de klassieke werkmethode, begint alles met een schetsmatige opzet van het onderwerp en het zelf mengen van de kleuren. Daarop volgt een impulsief en onstuimig spel van kleur, contrast, opbouw, destructie en reconstructie. Een allesoverheersende dialoog die veel weg heeft van een chemische reactie tussen oog, hand en kennis.

Hoewel historiek de tentoonstelling typeert, verschillen de schilderijen in Divine Desires van het sterk vibrerend coloriet dat we van Andrews kennen. In het nieuw werk verdragen de doeken het licht anders door het gebruik van caseïne als medium. Met grotere, meer translucente vlakken dan voordien, herdenkt en verfrist hij de beeldtaal van zijn geschiedenis.

Naar aanleiding van deze expositie verschijnt bij De Vrienden van De Zwarte Panter vzw eveneens het boek Divine Desires, in een oplage van 500 exemplaren en een vormgeving van Thomas Soete. Het boek is in de galerie verkrijgbaar tijdens de expositie en kost 10 euro.

Voor deze nieuwe tentoonstelling van Revised Recollections zijn er vier aspecten die Nick Andrews aangaat.

Het eerste aspect is een herinterpretatie of herziening van zijn oeuvre. Het is dan ook 20 jaar geleden dat Andrews zijn eerste expo Let's get Lost (maart 1997) in De Zwarte Panter had. Hij bekijkt dit aan de hand van thematische en plastische variaties; de theatrale en imaginaire wereld waar zijn alter-ego de zogenaamde Champagne Charlie floreerde.(Beyond the Scenes, 2013).

Het tweede aspect is een picturale analyse van een document. Het is een foto van Henri Matisse in zijn atelier in Nice, genomen door een vriendin van zijn assistente. De foto is eigenlijk een ‘snapshot’ maar herbergt voor Andrews een inkijk in een wereld die vergelijkingen toont met Van Eyck of Vermeer's interieur taferelen. Andrews maakt hier compositorische variaties op die hij Recollections on his Nice studio (2015-2017) noemt.

Een derde aspect is zijn teruggrijpen naar de geschiedenis (Sacred Themes, 2011). Door elementen en objecten te gebruiken in een ‘setting’ worden de schilderijen verstilde en eigentijdse stillevens, die uitmonden in de reeks The End of an Era. Deze reeks werken op doek, papier en keramiek komen uit een intuïtieve en instinctmatige manier van tekenen en schilderen.

Het vierde aspect in deze expo is zijn studiereis naar Mexico (december 2016 - januari 2017) samen met zijn partner Nadia Naveau. Hier zien we een vroeger weerkerend thema in Andrews’ werk nl. zijn reisverslag, The Beaten Track. (Wandering Eye, 2009)

In een samenwerking met Nadia Naveau ontstaat een sculptuur, een installatie en het bibliofiele boek Folie à Deux (2017), die hun reis naar Mexico schetst. Nadia Naveau wordt vertegenwoordigd door Base-Alpha Gallery, Borgerhout.

Folie à Deux wordt uitgegeven door Demian en de vrienden van de Zwarte Panter.

De tentoonstelling Tales & Rituals van Nick Andrews loopt van zondag 15 september t.e.m. zondag 3 november 2019. De vernissage vindt plaats op zaterdag 14 september 2019 tussen 16u00 en 21u00.

Met de tentoonstelling ‘Tales & Rituals’ gaat Nick Andrews (Londen, 1972) een eigen visie op zijn manier van schilderen en creëeren, dirigeren. Dit gaat hij aan door een welbepaalde en overwogen indeling te maken op zijn atelier. Het is een reis door zijn archiefdocumenten, schetsboeken en georkestreerde ooggetuigenverslagen. Hij laat zijn proces in de getoonde werken zien; van een schetsmatige interpretatie tot een gelaagd ‘palimpsest’ schilderij of zelfs object. Een bewuste materiaalkeuze versterkt deze instinctieve en intuïtieve attitude. De ‘Tales’ zijn Andrews’ herinneringen, verhalen en wederkerende associaties uit zijn eigen oeuvre. Deze verhalen worden gevoed door zijn ‘Rituals’, een eigen plastische, rituele schildershandeling die de ontstane creaties in dialoog brengen of net met elkaar in confrontatie gaan. De spontane manier van schilderen, gelinkt aan Andrews’ schetsen en notities, worden verder uitgediept in kleuren en nuances. Hij bouwt zijn werken op vanuit de kleurenleer, die later bepalend zal zijn bij de uiteindelijke uitstraling van zijn beelden. In ‘Tales & Rituals’ zijn vijf thema’s die weerkerend werken. Deze thema’s zijn geïnspireerd op Andrews’ recente studiereizen naar Italië o.a. Milaan, Rome, Venetië.

‘Medea’, toont sterke vrouwelijke personages die een zelfverzekerde associatie oproepen van een ter paard voorbij rijdende figuur à la Jeanne d’Arc, of die van een flanerende ‘marionette’, al dan niet uitbundig dansend. (zie reeks van acht werken op papier in houtskool en acryl).

‘The Prodigal Son’, is het alter ego van Nick Andrews, die ook al in vorige tentoonstellingen als ‘The Beaten Track’ en ‘Champagne Charlie’ zijn intrede maakte. (zie de schilderijen ‘Le Connaisseur’, ‘Last call’).

In ‘Soirées’ gaat Andrews zijn nachtelijke herinneringen achterna op zoek naar het ‘negatief genot’, zoals zijn ‘Harmony around my table’, een groepsscene gecomponeerd met diverse decadente personages geschilderd met acryl en caseïne op een houten paneel.

‘Canova’s disciples’, is een lyrische herinterpretatie van een groepsfoto die Andrews nam in Rome. Het is gebaseerd op een sculptuur van Canova voor zijn atelier te Rome, waar de menigte zich graag mee laat fotograferen. Hier zie je het schilderij als film still herhaaldelijk geschilderd in Chinese inkt. Het heeft kenmerkende links naar Andrews’ expo ‘Beyond the Scene’ (2013), waar hij de regisseur Fellini als leidraad nam. Ook in zijn laatste thema zie je zijn fascinatie voor scenografie en decor. In ‘Teatro del Mondo’ zijn we getuige van ‘Acts’, een reeks gouaches die ontstaan zijn na de ontdekking van Paolo Portoghesi’s ‘dentro la Strada Novissima’. In de latere herwerkingen zullen de thema’s meer in elkaar vloeien. De personages die hieruit ontstaan worden benoemd door hun relatie met de mythologie en hun geschiedenis. In de reeks ‘Medea’, schildert hij vrouwelijke personages zoals Morgan Le Fay, George Sand, Camille Claudel, Ulrike Meinhof en Nadia Naveau. Voor ‘Tales & Rituals’ gaat Nick Andrews opnieuw zowel plastisch als technisch handelingen en dragers onderzoeken voor de diverse technieken zoals acryl met caseïne, gouache, aquarel, marouflage op dragers zoals papier, linnen, katoen, hout en keramiek.

De tentoonstelling Ode To Joy van Nick Andrews gaat van start in het openingweekend van zaterdag 18 september en zondag 19 september 2021 van 11u tot 19u en loopt nog tot en met zondag 14 november 2021 (verlengd).

Nick Andrews woont en werkt in Antwerpen en Saint-Bonnet Troncais, Frankrijk. In maart 1997 had hij zijn eerste tentoonstelling in de galerie De Zwarte Panter, onder de titel ‘Let’s get Lost’. De thans aangekondigde expositie ‘Ode To Joy’ is de twaalfde in de reeks, opnieuw met uitgave van een boek en bibliofiele editie met een brief van Jeroen Olyslaegers.

In de tentoonstelling ‘Ode To Joy’ gaat Nick Andrews een visuele interactie aan met de toeschouwer. Hij laat de mens zien in zijn hunkering naar vrijheid en feest. De schilderijen worden gekaderd in ontmoetingen en samenkomsten en zijn verbeeld in theatrale snapshots en selfies die eigen zijn aan deze tijdsgeest. Een parade aan personages die uit mythologische, historische en het alledaagse tot leven komen. Zoals in Andrews’ reeks van zes grote schilderijen (250 x 140cm), ontstaan gedurende de laatste twee jaar, krijg je echo’s van plastische linken die worden gelegd met Jheronimus Bosch ‘De Marskramer (De Landloper)’ (circa 1500-1510), Eduard Manet ‘Vagabond’ (1862) en Edgar Degas’ interpretatie van de flaneur rond diezelfde periode.

Het beeld heeft ook het fysische aspect van het bijeen zijn in de traditie van een Jacob Jordaens’ ‘De Koning Drinkt’ (1640) en recenter nog Fred Bervoets’ ‘Ruzie in de Galerie’ (1982).

Hoe verhouden wij ons tot deze beelden en onze kijk op de geportretteerde? Zoals Andrews zijn interesse in Oskar Kokoschka’s pop van Alma Mahler. Na hun liefdesbreuk liet Kokoschka deze pop naar haar gelijkenis maken, waarna hij er geobsedeerd mee pronkte. De pop maakt haar intrede in Nick Andrews’ schilderijen.

Ze lijkt een metafoor om het beeld te saboteren maar geeft met haar présence een uitbundig en speels karakter aan. Zie de reeks schilderijen ‘le temps de l'insouciance’ (2019-21).

De reeks werken van ‘Ode To Joy’ waaronder schilderijen op doek, gemaroufleerd papier, collages en keramiek tonen kleurrijke taferelen en impressies die zo eigen zijn aan Nick Andrews’ ‘primaire’ kleurgebruik en zijn onderbouwd door literaire en persoonlijke notities. Het zijn complexe composities ondersteund door gestuele en gedirigeerde penseelstreken die diepte weergeven alsook een ‘horror vacui’ oproepen. De nachtelijke roes wordt af en toe onderbroken door een ochtendlijke contemplatie. Het is een mijmering van komen en gaan. ‘‘‘Ode To Joy’ is een ode aan kleur, aan kunst en aan samenzijn. Het is gelijk het leven zelf…” aldus Jeroen Olyslaegers.